Αγαθονήσι
Μαράθι
Αγαθονήσι
Μαράθι
Αρκιοί
Σε μια θάλασσα που θύμιζε περισσότερο λίμνη, πλησιάζαμε σιγά σιγά τις ακτές των Αρκιών, καλύπτοντας γρήγορα τα 11νμ που τις χωρίζουν από το λιμάνι του Αγαθονησίου. Είχαμε αποφασίσει να αγκυροβολήσουμε πρώτα στον όρμο Λιμνάρι, που βρίσκεται στη μέση περίπου των ανατολικών ακτών των Αρκιών και έπειτα, εκμεταλλευόμενοι την γαλήνια θάλασσα να περιηγηθούμε τις βόρειες ακτές του νησιού, καταλήγοντας στο λιμάνι που βρίσκεται στη δυτική πλευρά του, ακριβώς πίσω από το Λιμνάρι.
Πέντε ναυτικά μίλια ήταν όλα κι όλα, αφού ολόκληρος ο γύρος του νησιού δεν ξεπερνά τα εννιά μίλια, κι είχαμε μπροστά μας ολόκληρη την ημέρα για να τα απολαύσουμε. Μπαίνοντας στο Λιμνάρι, ένα από τα πιο αγαπημένα μου σημεία, που φροντίζω πάντοτε να επισκέπτομαι όταν βρίσκομαι στην ευρύτερη περιοχή, μείναμε για ακόμα μια φορά άφωνοι από τα εκπληκτικά διάφανα νερά του. Είναι ένας μικρός όρμος, προστατευμένος πολύ καλά από τους βοριάδες, με μια περιορισμένη ακτή στρωμένη με βότσαλα στο μυχό του, κάτω από τη σκιά μιας συστάδας από αρμυρίκια που εξασφαλίζουν την απαραίτητη δροσιά, ακόμα και τις πιο ζεστές ώρες της ημέρας. Χωρίς αμφιβολία, είναι ένα από τα ομορφότερα κολπάκια των Αρκιών και όχι μόνο, με τα απίστευτα καταπράσινα νερά να κλέβουν την παράσταση. Η παρουσία ελάχιστου κόσμου, τη στιγμή που στις γειτονικές παραλίες γίνεται το αδιαχώρητο, μας επιτρέπει να χαρούμε αυτόν τον όρμο ακόμα και τις ημέρες της υψηλής τουριστικής περιόδου. Αφιερώσαμε πολλές ώρες στο Λιμνάρι, κολυμπώντας, διαβάζοντας ή απλά ρεμβάζοντας κάτω από τη σκιά της πρυμνιάς τέντας.
Στο λιμάνι του νησιού
Το μεσημεράκι, αφού πρώτα τσιμπήσαμε κάτι πρόχειρο πάνω στο φουσκωτό, πλεύσαμε προς τον βορειότερο κάβο των Αρκιών. Ακολουθώντας πιστά το ανάγλυφο της ακτογραμμής, μπαίναμε σε κάθε όρμο που συναντούσαμε. Κατεβαίνοντας τις δυτικές ακτές του νησιού, αφήνοντας αριστερά μας τους δυο μεγάλους όρμους, Συκιά και Καλαμίτσι, πλησιάζαμε στο Πόρτο Αυγούστα, το μακρόστενο λιμανάκι του νησιού, που μας παραπέμπει περισσότερο σε κάποιο νησί των Δαλματικών ακτών. Μια στενή λωρίδα θάλασσας, εισέρχεται για μισό περίπου μίλι στη στεριά, σχηματίζοντας ένα μικρό «φιόρδ», απόλυτα προστατευμένο από τα μελτέμια. Στο βάθος του ξεχωριστού αυτού, για τα ελληνικά δεδομένα, καναλιού, βρίσκεται φωλιασμένο το μικρό λιμανάκι των Αρκιών.
Πάνω στον ιδιαίτερα φαρδύ ντόκο, που μοιάζει με μεγάλη παράκτια πλατεία, μέσα σε μια πραγματική όαση από αρμυρίκια βρίσκονται τα τρία ταβερνάκια του λιμανιού.
Μερικά χαμηλά άσπρα σπιτάκια μπροστά, και τα λιγοστά διασκορπισμένα σπίτια στην πλαγιά του λόφου, όπου καταλήγει το στενό τσιμεντένιο δρομάκι που ξεκινά πλάι από το περίπτερο του λιμανιού, αποτελούν τον μικρό οικισμό των Αρκιών.
Σαράντα ψυχές ζουν όλο κι όλο στο νησί, που προσπαθούν να επιβιώσουν ασχολούμενοι κυρίως με την κτηνοτροφία, πολλές φορές κάτω από αντίξοες συνθήκες. Το χειμώνα που τα απαγορευτικά πληθαίνουν, μένουν για μέρες χωρίς ψωμί και τρόφιμα, περιμένοντας υπομονετικά να πέσει ο καιρός για να έρθει το καραβάκι από την Πάτμο ή την Κάλυμνο. Το καλοκαίρι τα πράγματα αλλάζουν. Το νησί ζωντανεύει και ξεχνά για λίγο την απομόνωσή του. Πολλά σκάφη μπαίνουν στο μικρό λιμανάκι, ενώ τα τουριστικά καραβάκια από την Πάτμο φέρνουν συνεχώς κόσμο.
Με πολύ δυσκολία βρήκαμε κάποια θέση για να δέσουμε, καθώς τα τελευταία χρόνια στο μικρό λιμάνι συγκεντρώνεται πλέον υπερβολικός αριθμός σκαφών, συνωστισμένα σε διπλές και τριπλές σειρές για να χωρέσουν. Σκαρφαλώνοντας πάνω από δυο ιστιοπλοϊκά για να βγούμε έξω, αναπόλησα για λίγο τα περασμένα χρόνια που ήμασταν πλαγιοδετημένοι και ολομόναχοι σ΄ αυτόν εδώ τον ντόκο, καταμεσής του Αυγούστου.
«Αυτό που βλέπεις, διαρκεί μόλις είκοσι μέρες, μου λέει ο Μανώλης. Στα 35 του χρόνια, γέννημα θρέμα του νησιού, η μεγάλη αγάπη για τον τόπο του, τον κράτησε στο νησί. Το χειμώνα ασχολείται με την κτηνοτροφία, ενώ το καλοκαίρι συνεχίζει να κρατά ανοιχτό το ταβερνάκι του παππού του, που βρίσκεται μπροστά στον ντόκο και έχει τη δική του μακρόχρονη ιστορία.
Πήραμε το παλιό φαρδύ καλντερίμι, που ξεκινά από το λιμάνι και τρέχει παράλληλα σε μια ξερολιθιά, φτάνοντας ψηλά στην κορυφή του λόφου. Εδώ βρίσκεται η εκκλησιά της Παναγιάς της Παντάνασσας, ανάμεσα στα ερειπωμένα και μισογκρεμισμένα πέτρινα κτίσματα του πρώτου οικισμού των Αρκιών. Αν και το υψόμετρο είναι χαμηλό, η θέα είναι μαγευτική. Όπου κι αν ρίξεις το βλέμμα σου, συναντά μικρά ή μεγαλύτερα νησάκια που βρίσκονται σκορπισμένα στο πέλαγος. Μια αλυσίδα έντεκα μικρών νησιών, το ένα πλάι στο άλλο, απλώνεται πολύ κοντά από τις νότιες ακτές των Αρκιών.
We took the old wide path that starts from the port and is parallel to a dry stone wall, stretching up to the top of the hill. Here is the church of Panagia Pantanassa, among the ruined, crumbling stone buildings of the first village of Arki. Although the altitude is low, the view is breathtaking. Wherever you gaze you find small or bigger islands that are scattered in the sea. A chain of eleven small islands, one next to the other, stretches very close to the southern shores of Arki.
Just below, the bay of Augusta is distinguishable in its full length. In its southern part there are two other oblong bays with a common entrance. They are called Steno and Glypapas, hosting several boats that are moored offshore.
These three narrow bays, which are like sea channels in a row, are protected from the western winds by the small island Marathi, which is a few hundred meters across their entrance. Just beyond, Lipsi and Patmos are clearly distinguishable, while on the other side, Agathonisi and in the north Samos along with Fourni, complement our visual range.
We got back to the port, and after a refreshing coffee, we untied and with continuous manoeuvres, passing among the boats that constantly entered the oblong bay, we eventually left Porto Augusta. By exiting the temporarily busy port, we slowly entered Steno, which is just below. Here we found our refuge. We tied up on the wooden pier, at the inner part of the shallow bay, which is next to the small path that leads to the tavern of Mrs. Angeliki, located just above. We returned there every afternoon after our daily trips to the nearby islands, enjoying Mrs. Angeliki’s home made food of and her tasty donuts. The trail in front of the tavern leads to the cement road taking us to Porto Augusta within ten minutes, and this ensured our easy access there, granting us a quiet night sleep, next to the small, wooden dock of Steno.
In the famous Tiganakia
Having Steno as a starting point, we set two main, daily destinations. The now famous Marathi island, which is directly opposite, and the equally famous Tiganakia beach, on the southern coast of Arki.
Tiganakia is a small pebbled beach with sea trees, divided in two by a “tongue”, a land protrusion that penetrates into the sea for about ten metres, and faces the islet Avaptistos. Of course, it is not the coast that has made it so popular, but the amazing green shallow waters of the channel which is formed between the above mentioned islet and the broader land. In this channel, which is totally safe from the northern winds, dozens of all kinds of boats are anchored. In the very shallow waters, however, between the Tiganakia and the islet, which are the most exciting, only small draft boats such as ribs can anchor. It is worth walking to the top of the islet, where the sight of the stunning waters and the channels formed between the small islands is magical. With the feeling that we were in some exotic place, we spent endless hours swimming and daydreaming, in one of the most beautiful spots of the Aegean.
Για όσους ταξιδεύουν
In recent years, Arki attract more and more boats and it is very difficult to find a place to tie up in the small harbour. For permanent anchorage but also for quiet overnight on board, you should opt for the bay Steno or Glypapas, which are located just below the busy port of Augusta.
On the island there are no fuels, and no ice. A small grocery store and the kiosk on the dock will provide us the bare essentials.
The most beautiful and most famous part of the island is Tiganakia beach. If we visit it in the early morning hours, even in the high tourist season we will avoid the crowds of visitors who anchor there and we will enjoy a truly exotic scenery.
...keep Ribbing!
